کامبیز پیکارجو
پاتریس امیرخانی - مسئول مکاتبات

یکی از اهداف هر دولتی دستیابی به ثبات اقتصادی به معنای جلوگیری از بروز نوسانات در ابعاد مختلف اقتصادی است. نیل به چنین مهمی نیازمند اتخاذ سیاست های اقتصادی متناسب با شرایط می باشد. یکی از اصول مهم و اساسی در سیاستگذاری های اقتصادی بررسی اثرات بکارگیری سیاستهای پولی و مالی بر متغیرهای اقتصادی و غیراقتصادی است. از جمله این سیاست ها می توان به سیاست های پولی که کماکان در کشورهای در حال توسعه به عنوان ابزاری جهت دسترسی به اهداف اقتصادی از آنها استفاده می شود، اشاره نمود. در این میان یکی از مباحث مهم اقتصادی که مورد توجه خاص اقتصاددانان و سیاستگذاران اقتصادی می باشد، سرمایه گذاری است. اقتصاددانان اهمیت ویژه و قابل ملاحظه ای برای ارتباط بین سیاست های پولی و مخارج سرمایه گذاری به عنوان یک موتور و نیروی محرک که برای تغییر تکنیکی می باشد نگاه می کنند. زیرا یکی از مشکلات مبتلا به اقتصاد کشور، رشد نقدینگی و وجود سرمایه های سرگردان است. بنابراین شناخت شرایط و تشخیص سیاست متناسب با آن برای رفع مشکل از اهمیت زیادی برخوردار است تا با جمع آوری سرمایه های سرگردان یا جذب سرمایه نیاز به تدابیری دارد تا در نهایت به اهداف کلان اقتصادی جامه عمل بپوشاند.هدف از این مقاله بررسی اثر سیاست پولی بر سرمایه گذاری بخش خصوصی از طریق سه متغیر تولید ناخالص داخلی، نقدینگی و نرخ بهره حقیقی در طی سال های ۱۳۵۷ تا ۱۳۸۹ می باشد. نتایج بدست آمده نشان می دهد که رابطه مثبت معنی داری بین نقدینگی و نرخ بهره حقیقی برسرمایه گذاری بخش خصوصی؛ و رابطه منفی معنی داری بین تولید ناخالص داخلی بر سرمایه گذاری بخش خصوصی در ایران وجود دارد.

سیاست پولی, سرمایه گذاری بخش خصوصی, ARDL