ارزیابی بلند مدت تنوع محصولات کشاورزی هرمزگان

تنوع زیستی کشاورزی یکی از مولفه های اصلی پایداری در اکوسیستمهای کشاورزی است که در ده ههای اخیر تحت تاثیر کشاورزی فشرده دچار زوال شد. این مطالعه نیز با هدف بررسی تنوع محصولات کشاورزی در یک دوره بلند مدت ۲۵ ساله ۱۳۶۹) تا (۱۳۹۶ در سه منطقه بندرعباس، میناب و حاجی آباد در استان هرمزگان انجام شد. تنوع زیستی کشاورزی با استفاده از شاخصهای تنوع شانون، سیمپسون و غنای گونه ای سنجیده شد. نتایج نشان داد که در این بازه زمانی مقدار شاخص تنوع شانون و سیمسون به دلایل متعددی افت و خیز بسیاری را تجربه کرده اند. به طورکلی روند شاخص تنوع شانون و سیمسون در بندرعباس برخلاف میناب و حاجی آباد کاهشی بود. به علاوه، در میناب و حاجی آباد، شاخص شانون با شیب ملایمی افزایش یافت. به علاوه، شاخص غنای گونه ای بندرعباس نیز برخلاف میناب و حاجی آباد دارای روند کاهشی بود. این امر به دلیل افزایش غالبیت دو گونه پیاز و گوجه فرنگی در سالهای اخیر در بندر عباس بوده است که در نتیجه موجب کاهش مقادیر شاخصهای تنوع محصولات کشاورزی در این منطقه شده است.

Keywords:

تنوع زیستی , سیمپسون , شانون , غالبیت , یکنواختی.