کاربرد بسته بندی های فعال بر پایه پلی اتیلن و نانو ذرات رس و اکسید روی در حفظ کیفیت پس از برداشت میوه توت فرنگی

توت فرنگی از جمله میوه های سریع فاسد شونده میباشد و تا اوایل قرن اخیر به ندرت انبار میشد اما مسائل بازاریابی، اهمیت بررسی راه های مناسب افزایش عمر انباری این محصول تجملی را طلب میکند. در همین راستا تحقیقی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با دو عامل بسته بندی فعال (هشت سطح) و زمانهای مختلف نگهداری (شش سطح شامل روزهای صفر، ۴، ۸، ۱۲، ۱۶ و ۲۰ روز نگهداری) با ۳ تکرار انجام گرفت. تیمارها شامل پوشش پلی اتیلنی با نانو ذرات رس ۱ درصد، پوشش پلی اتیلنی با نانو ذرات رس ۳ درصد، پوشش پلی اتیلن ی با نانو ذرات اکسید روی ۱ درصد، پوشش پلی اتیلن ی با نانو ذرات اکسید روی ۳ درصد، پوشش پلی اتیلنی با نانو ذرات رس ۱ درصد + نانو ذرات اکسید روی ۱ درصد، پوشش پلی اتیلنی با نانو ذرات رس ۱ درصد + نانو ذرات اکسید روی ۳ درصد، پوشش پلی اتیلنی با نانو ذرات رس ۳ درصد + نانو ذرات اکسید روی ۱ درصد، پوشش پلی اتیلنی با نانو ذرات رس ۳ درصد + نانو ذرات اکسید روی ۳ درصد و پوشش پلی اتیلن معمولی بود. نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان داد، افزایش زمان نگهداری سبب افزایش درصد کاهش وزن میوه، سفتی بافت میوه و افزایش شاخص پوسیدگی میگردد، که بالاترین درصد کاهش وزن میوه و سفتی بافت میوه در بسته بندی شده با پوشش پلی اتیلن معمولی و کمترین آن در میوه های بسته بندی شده با پوششهای پلی اتیلن حاوی نانو ذرات روی و رس مشاهده شد. نتایج این مطالعه نشان داد بهکارگیری نانوذرات فعال میتواند مفید واقع گردد.

Keywords:

انبارداری , فساد , شاخص پوسیدگی , نانوذرات