نقش کشاورزی شهری در پاسخ به امنیت و ایمنی غذایی در دوران همه گیری و پسا کرونا

بحران و همه گیری بیماری کرونا یکی از مهمترین رویدادهای سده حاضر را به خود اختصاص داده است. مطابق گزارش های متعدد سازمان جهانی بهداشت (WHO)، بیماری کرونا بر تمام ابعاد زندگی ازجمله سیستم غذایی تاثیرگذار بوده و سبب بسته شدن مرزها، محدودیت های تجاری و مختل کردن دسترسی به رژیمهای غذایی سالم، ایمن و متنوع بوده است. همهگیری ویروس کرونا و محدودیتهای دوران قرنطینه، خود عاملی موثر در سیر نزولی وضعیت معیشت خانوارها بوده و عدم درآمد کافی سبب اختلال در امنیت و ایمنی غذایی آنها شده است. رویکرد کشاورزی شهری که در زمره توسعه پایدار جای میگیرد ضمن رعایت ایمنی و امنیت غذایی، در تلازم با الزامات بیماری میباشد و میتواند به عنوان رویکردی مناسب در دوران حاکمیت پدیدهی منحوس کووید-۱۹ (بیماری کرونا) ایفای نقش موثری داشته باشد. درواقع میتوان چنین اظهار کرد که پایداری شهرها به پایداری کشاورزی وابسته است. پژوهش حاضر از نوع کیفی- تحلیلی بوده که با بهرهگیری از مطالعات اسنادی و کتابخانهای معتبر به نتایجی کاربردی دست یافته است. نگارندگان معتقدند که کشاورزی شهری یک راهکار ایمن محسوب شده که علاوه بر کاهش زنجیره شیوع ویروس کرونا، سبب دسترسی آسان به مواد غذایی سالم و متنوع و همچنین ایمنی و امنیت غذایی را در دوران همه گیری کرونا و پساکرونا به دنبال خواهد داشت.

Keywords:

توسعه پایدار شهر , کشاورزی شهری , امنیت غذایی , ایمنی غذایی , ویروس کرونا