محمدجعفر چمنکار - استادیار تاریخ دانشگاه ارومیه

توسعه ساختار نظامی از نمادهای مشخص حاکمیت پهلوی در دهه ۵۰ ه.ش/۷۰م بود. دولت پهلوی با پذیرش نقش جدید سیاسی و امنیتی، تحت تاثیر مجموعه عوامل به هم پیوسته بین المللی و داخلی به سرعت به کانون توجه غرب تبدیل گشت و به صورت کاملا شتاب آلود به قدرت نظامی عمده ای دست یافت. نتیجه این دگردیسی، افزایش تحرکات و مداخلات نظامی و سیاسی منطقه ای و فرامرزی ایران در دهه واپسین حکومت پهلوی بود. هدف از این نوشتار بررسی نظامی گری و تاثیرات آن بر سیاست خارجی دولت پهلوی دوم است. بر این اساس، بالا رفتن جایگاه نظامی­گری در سیاست داخلی و روابط خارجی، با تحمیل هزینه های سنگین مالی و تبعات سوء منطقه ای، روند تضعیف و  فروپاشی درونی سیاست خارجی رژیم پهلوی را شتاب بخشید.

حاکمیت پهلوی دوم, ساختار ارتش, عوامل توسعه نظامی, مداخلات خارجی, فروپاشی