مهسا کیانیان - دانش آموخته کارشناسی ارشد،گروه آگروتکنولوژی،دانشکده کشاورزی،واحدکرمانشاه،دانشگاه آزاد اسلامی کرمانشاه،ایران
کیوان شمس - استادیار،گروه آگروتکنولوژی، دانشکده کشاورزی،واحد کرمانشاه،دانشگاه آزاد اسلامی کرمانشاه،ایران

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر روش مصرف عناصر ریزمغذی بر روی صفات کمی وکیفی چغندر قند به صورت فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی در ۳ تکرار در سال زراعی ۱۳۹۶ اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل نوع ریزمغذی در ۸ سطح: (:M۰ بدون مصرف ریزمغذی، M۱: سولفات روی، M۲: سولفات منگنز، M۳: سولفات آهن، M۴: سولفات روی+ سولفات منگنز، M۵: سولفات منگنز+ سولفات آهن، M۶: سولفات روی+ سولفات آهن، M۷: سولفات روی+ سولفات منگنز+ سولفات آهن) و تیمار روش مصرف ریزمغذی در دو سطح: (T۱: مصرف خاکی، T۲: محلولپاشی) بودند. نوع ریزمغذی برروی عملکرد بیولوژیک، عملکرد غده، عیار قند و عملکرد قند خالص تاثیرمعنی دار داشت. روش مصرف ریزمغذی نیز بر روی عملکرد بیولوژیک، عملکرد غده، عیار قند، درصد قند قابل استحصال، عملکرد قند خالص و عملکرد قند ناخالص تاثیرمعنی دار داشت. حداکثر عملکرد غده (۴/۶۴ تن در هکتار) در تیمار مصرف سولفات روی+سولفات منگنز+سولفات آهن مشاهده شد. همچنین روش مصرف محلول پاشی، میزان عملکرد غده را نسبت به روش مصرف خاکی ،۳/۹ درصد افزایش داد. درصد قند نیز با استفاده از مصرف سولفات آهن+ سولفات روی+سولفات منگنز به میزان ۷/۸ درصد نسبت به بدون مصرف ریزمغذی (شاهد )افزایش نشان داد. درهردو روش مصرف، سولفات روی+سولفات منگنز+سولفات آهن ، منجر به افزایش عملکردریشه گردید ولی به طور کلی روش مصرف محلول پاشی نسبت به مصرف خاکی، میزان عیار قند را بیشتر ،افزایش داد.

محلول پاشی, ریزمغذی, مصرف خاکی, عیار قند, عملکرد غده