تکنیک ادغام وظایف جهت بهبود زمان بندی با استفاده از الگوریتم ژنتیک

مساله زمانبندی ایستای کارها در سیستم های چند پردازنده ای به دلایل استفاده بهینه از پردازنه ها و همچنین صرف زمان کمتر ، دارای اهمیت ویژه ای است. این مساله از رده مسائل سخت است و به دست آوردن جواب بهینه دارای پیچیدگی زمانی بالیی است ، بنابراین برای حل این مسایل از روش های ابتکاری استفاده می شود.الگوریتم های ژنتیک و اتوماتا ، روش مناسبی جهت زمانبندی در سیستم های چند پردازنده ای است.در این مقاله یک راهکار برای الگوریتم های زمانبندی ، معرفی می گردد.ایده اصلی در طراحی این الگوریتم بدست اوردن کمترین زمان اجرا با بالاترین موازات ممکن در کنار حداقل طول مسیر بحرانی می باشد. با استفاده از این راهکار می توان گراف هایی با تعداد وظابف زیاد را به گراف هایی با تعداد وظایف کم تر تبدیل کرد و ما از ترکیب دو تکنیک ادغام وظایف و زمانبندی با ژنتیک الگوریتم استفاده می کنیم تا بتوانیم طول مسیر بحرانی را کم کنیم. الگوریتم ژنتیک جدیدی برای زمانبندی در سیستم های چند پردازنده ای ارایه می شود که اولویت زمانبندی انجام کارها ، بر اساس تعداد فرزندان و نوادگان است.نتایج شنان می دهد الگوریتم پیشنهادی جدید در زمان قابل قبول جواب بهینه زمانبندی را نسبت به دیگر روش های متداول به دست می آورد.

Keywords:

زمانبندی کارها , سیستم های چند پردازنده ای , فرزندان و نوادگان کارها , الگوریتم ادغام وظایف , دانه بندی , الگوریتم ژنتیک