مهری مساعد - دانشجوی دکتری، ادبیات غنایی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
سعید حسامپور - استاد دانشگاه شیراز، شیراز، ایران

مدت ها پس از آفرینش نخستین رمان­ها و داستان­های کوتاه فارسی، آثاری پژوهشی در ارتباط با این آثار داستانی به وجود آمد. در این پژوهش شیوه تاریخ­نگاری نخستین تاریخ ادبیات­های داستانی(یعنی تاریخ و تحول ادبیات نوین ایران و پایه­گذاران نثر جدید فارسی) که همزمان در خارج از کشور انتشار یافته­اند بررسی شده است. در این مقاله با رویکردی توصیفی-تحلیلی و بر اساس مولفه­هایی که نگارندگان این پژوهش برای گونه تاریخ­ادبیات در نظر گرفته­انذ، گفتمان این دو اثر بررسی شده است. نتایج نشان می­دهد علوی و کامشاد بدون تاثیرپذیری از ایدئولوژی حاکمیت وقت و با هدف یافتن پیوندهای دو سویه ادبیات و رویدادهای سیاسی روز آثار ادبی را بررسی کرده­اند. البته به دلیل نداشتن یک الگو و طرح دقیق برای نگارش اثر خود، بی­شک با کاستی­هایی همراه هستند؛ ضعف ساختاری در چینش مطالب، نداشتن الگوی خاص در شرح­حال نویسی، نپرداختن به سبک ادبی آثار و تحلیل نکردن جنبه ادبی و هنری آثار ادبی، ساختارمند نبودن برخی مولفه­ها، استفاده از منابع درجه دوم و سوم، مبنا قرار دادن گزینش­های آثار انتقادی پیشین ازجمله این ضعف­هاست که اغلب به علت دوری از بافت و زمینه­های نهادی مرتبط با آثار ادبی است که این مساله آسیب چشم­گیری به این دو تاریخ­ادبیات وارد ساخته است. 

ادبیات داستانی, نقد, تاریخ ادبیات, شیوه تاریخ نگاری