احسان مانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران -محیط زیست، دانشگاه صنعتی اصفهان
امیر تائبی - دانشیار دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان

کاهش غلظت ذرات معلق کلوئیدی، عامل کدورت آبها، همواره یکی از اهداف اصلی در طراحی تصفیه خانه های آب می باشد. متداولترین روش در حذف این ذرات، انعقاد/لخته سازی/ ته نشینی / فیلتراسیون می باشد. به منظور انعقاد عموما از منعقد کننده های معدنی استفاده می شود. به دلیل وجود فلزات مضر از جمله آلومینیوم و فلزات سنگین در این نوع منعقد کننده ها، اخیرا استفاده از مواد آلی طبیعی همچون کیتوسان و مورینگا اوریفیلا مورد توجه قرار گرفته است. هدف اصلی این تحقیق بررسی عملکرد کیتوسان در حذف کدورت آب های طبیعی بود. به این منظور، با جارتست، تاثیر کیتوسان و پلی آلومینیوم کلراید بر روی نمونه های آب رودخانه زاینده رود مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که عملکردد کیتوسان در حذف کدورت، تابع غلظت ذرات معلق موجود در آب میباشد، بگونه ای که راندمان حذف در کدورت پایین ناچیز بوده و با افزایش کدورت افزایش می یابد. کیتوسان در pH ها و کدورت های مختلف همواره قادر است کدورتت آب را تا میزان 15NTU کاهش دهد. در ضمن با جار تست مشاهده شد که راندمان حذف کدورت توسط کیتوسان با افزایش شدت اختلاط سریع، بیشتر شده، ولیکن سرعت لخته سازی تاثیر چندانی روی آن نداشت.

انعقاد, منعقد کننده آلی, منعقد کننده پلیمری معدنی, کیتوسان, کدورت