اسماعیل نصیری هنده خاله - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
رحیم سرور - استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد علوم و تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
علی احمدی - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

شهر میاندوآب یکی از شهرهای میانه اندام استان آذربایجان غربی است که هم زمان با دیگر شهرهای میانه اندام کشور با رشد روزافزون جمعیت و گسترش فیزیکی - کالبدی روبرو است.این شهر از تحولات کشوری در بخش اقتصادی و در سایر بخش ها متاثر گشته است و در این میان روند توسعه فیزیکی آن نسبت به سایر بخش های شهری کرد بیشتری یافته است؛ و این شهر دارای رشد فیزیکی پراکنده است. هدف این پژوهش ارزیابی و پهنه بندی تناسب پارامترهای محیطی برای توسعه فیزیکی شهر میاندوآب است. روش جمع آوری اطلاعات بر مبنای کتابخانه ای، اسنادی ونوع تحقیق کاربردی- توسعه ای می باشد و برای تجزیه وتحلیل اطلاعات از تحلیل های مکانی و از نرم افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی GISاستفاده شده است یافته­های این تحقیق نشان می­دهد که وسعت و مساحت شهر میاندوآب در سال ۱۳۹۰ نسبت به سال ۱۳۳۵ حدود ۱۵ برابر شده است که رقم قابل ملاحظه ای است و نشان دهنده رشد و توسعه بیش از بیش شهر میاندوآب در جهات مختلف می باشد. توان های محیطی حوضه زرینه رود کاملا بر روند توسعه فیزیکی شهر میاندوآب تاثیر داشته و این تاثیرگذاری و تاثیرپذیری را با توجه به اسکان شهروندان و رشد و توسعه بیش از بیش شهر میاندوآب قابل توجیه می باشد. به طوری که همه پهنه ها و جهات شهر میاندوآب جهت توسعه پایدار شهری کاملا مناسب نمی باشد بلکه جهات و پهنه های شمال و شمال شرقی از لحاظ پارامترها و توان های محیطی کاملا مناسب می باشند؛ و دیگر پهنه ها و جهت­ها به صورت مناسب، تا حدودی مناسب و نامناسب اند. نقاط و جهات شمال و شمال شرقی شهرستان میاندوآب جهت توسعه فیزیکی از نظر توان های محیطی (پارامترهای محیطی) کاملا مناسب بوده و در اولویت اول توسعه قرار می گیرد و جهات جنوب­شرق برای توسعه فیزیکی شهر نامناسب (به دلیل حاصلخیز بودن، شیب زیاد و نزدیکی به گسل و شبکه آبراهه ها و...) تشخیص داده شده است.

پهنه بندی, پارامترهای محیطی, توسعه فیزیکی شهر, شهر میاندوآب