رویکردهای تربیت دینی

در این تحقیق می کوشیم تا با مقایسه دو رویکرد عقلانی و عادتی در تربیت دینی ضمن تشریح معنا و مفهوم عقل و عادت، و نظر قرآن و سنت، نظر فلاسفه اسلامی، همچنین بیان نقاط قوت و ضعف هر کدام از این دو رویکرد جایگاه عقل و عادت را در دین مبین اسلام مشخص نموده و حدود و شرایط استفاده از هر کدام از این دو رویکرد را در تربیت دینی مشخص نماییم. تربیت دینی، در یک معنا فراهم کردن فرصتهای طبیعی و درون یاب است تا افراد خود با تجربه شخصی و الهام از فطرت خویش بارقه تعالی بخش دین را کشف نمایند. با توجه به اهمیت و ضرورت دین در زندگی انسان، و ضرورت تربیت نسلها با در نظر گرفتن مؤلفههای دین و تربیت دینی مسأله این است که چه نوع رویکرد یا رویکردهایی برای این امر مهم در تربیت دینی افراد باید به کار بگیریم، و حدود و چگونگی این رویکردها به تربیت دینی چگونه باید باشد و کاربرد هر یک از این رویکردها در تربیت دینی در چه زمینههایی و چقدر است؛ و دیگر اینکه با توجه به اینکه در شرایط فعلی دست اندر کاران کار تربیت دینی دو رویکرد عقلانی و عادتی را نسبت به تربیت دینی سرلوحه قرار دادهاند که این دو رویکرد از مهم ترین رویکردهای مؤثر در تربیت دینی میباشند که ارتباط تنگاتنگی نیز با هم دارند، اما در مورد اینکه حدود و شرایط این دو رویکرد در تربیت دینی با توجه به ابعاد آن چگونه میباشد مسأله این تحقیق میباشد که به بررسی آن میپردازیم.

Keywords:

تربیت دینی , رویکرد عقلانی , رویکرد عادتی -