مرتضی کرمی - استادیار دانشگاه فردوسی مشهد
مجتبی تجری - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی آموزشی دانشگاه مازندران

شاید زمانی که مهارتها به زمینه های خاص یا موارد تخصصی مربوط می شد فقدان آنها آسیب چندانی به زندگی شخصی یا جامعه وارد نمی کرد. اما هنگامی که صحبت از فشارهای روانی روزمره و بحران های زندگی اجتماعی به میان می آید نقص مهارتهای مقابله ای سازگارانه یا تاخیر در انتخاب مناسب ترین راه حل به آسیب های جبران ناپذیری منجر می گردد . به همین علت آموزش مهارت های زندگی دغدغه اصلی نظام آموزشی حساب شده و باید رویکرد مناسب و شایسته ای برای آموزش آن در نظر گرفته شود، مهارتهای زندگی از سوی سازمان جهانی به عنوان، توانایی انجام رفتار سازگارانه و مثبت به گونه ای که فرد بتواند با چالشها و ضروریات زندگی روزمره خود کنار بیاید تعریف شده است، برای شناسایی رویکرد مناسب برای آموزش مهارتهای زندگی در آینده در این مقاله به ارائه و مقایسه رویکردهای سنتی و الگوهای مبتنی بر سازنده گرایی با تاکید بر الگوی طراحی آموزشی جاناسن پرداخته شده و محاسن این الگو نسبت به الگو های سنتی مشخص شده است.

آموزش مهارت های زندگی، سازنده گرایی، آموزش و پرورش آینده