مریم پورجمشیدی - استادیار دانشگاه بوعلی سینا همدان
حسین زنگنه - استادیار دانشگاه بوعلی سینا
اکبر مومنی راد - استادیار دانشگاه بوعلی سینا

آموزش و یادگیری زبان دوم برای زبان­ آموزان، به ویژه در دوره­ های آموزش عالی، نیازمند بهره ­گیری از رویکردها و راهبردهای آموزشی مناسبی است که بتواند یادگیری را برای زبان ­آموزان تسهیل کند. هدف اصلی این پژوهش، بررسی رابطه­ ی تکیه­ گاه­ سازی آموزشی و میزان یادگیری زبان فارسی در بین فارسی آموزان است. روش مورد استفاده در این مطالعه از نوع همبستگی و جامعه ی آماری پژوهش شامل همه ی دانشجویان غیرفارسی زبان مرکز آموزش زبان­ فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) قزوین در سال تحصیلی ۹۲-۹۳ بوده است. بدین منظور، ۱۲۶ نفر به شیوه­ ی نمونه ­گیری نسبی انتخاب شدند که این تعداد به مقیاس تکیه­ گاه ­سازی آموزشی پاسخ دادند. جهت تجزیه و تحلیل داده­ ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که بین تکیه ­گاه­ سازی آموزشی و انواع آن (شناختی، فنی، رویه­ ای، فراشناختی و انگیزشی) با یادگیری زبان ­فارسی رابطه ­ی مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین، نتایج رگرسیون گام به گام نشان داد که تکیه گاه سازی شناختی، فنی، رویه ­ای، فراشناختی و انگیزشی، به­ طور مثبت و معناداری یادگیری زبان فارسی را پیش­ بینی کرده­ اند. نتایج این پژوهش حاکی از اهمیت توجه به تکیه­ گاه­ سازی آموزشی و انواع آن در افزایش یادگیری زبان فارسی توسط فارسی آموزان غیرایرانی است.

تکیه گاه سازی شناختی, تکیه گاه سازی فراشناختی, تکیه گاه سازی رویه ای, تکیه گاه سازی فنی, تکیه گاه سازی انگیزشی