تاثیر راهبرد ترجمه بر خطاهای دستوری و واژگانی فارسی آموزان چینی در نگارش به زبان فارسی

از آنجا که مهم ترین و کاربردی ترین مرحله در فرایند بررسی و واکاوی خطاهای زبانی یادگیرندگان زبان دوم/خارجی، یافتن راهکارهایی برای کاهش این نوع خطاها می باشد، پژوهش حاضر به بررسی تاثیر به کارگیری «راهبرد ترجمه» بر کاهش میزان خطاهای دستوری و واژگانی فارسی آموزان چینی پرداخته است. به همین منظور، از ۱۲ فارسی آموز چینی پیشرفته خواسته شد که در دو مرحله، به نگارش یک متن به زبان فارسی بپردازند. در مرحله ی اول یک متن را مستقیما به زبان فارسی نوشتند و در مرحله ی دوم (دو هفته پس از مرحله ی اول)، یک متن درباره ی همان موضوع مرحله ی اول، به روش ترجمه ای؛ بدین معنی که ابتدا متنی را به زبان مادری (چینی) نوشتند، سپس آن را به فارسی ترجمه نمودند. بررسی متن های نوشته شده توسط فارسی آموزان، این یافته ها را در پی داشت: هرچند راهبرد ترجمه، منجر به افزایش تعداد واژگان متن های ترجمه ای (نسبت به متن های نوشته شده به روش مستقیم) شد، این راهبرد در مورد خطاهای واژگانی و خطاهای دستوری نتیجهی یکسانی نداشت؛ بدین معنی که در مورد سه نوع خطای دستوری و یک نوع خطا ی واژگانی، راهبرد ترجمه توانست باعث کاهش چشمگیر تعداد خطاها گردد، اما در مورد شش نوع خطای دستوری و سه نوع خطای واژگانی، این راهبرد تاثیر مطلوبی نداشته و باعث افزایش تعداد خطاها گشت. در خصوص یک نوع خطای واژگانی، و دیگر خطاهای دستوری نیز کاهش یا افزایش ناچیزی در تعداد خطاها مشاهده شد. همچنین، در حالی که تعداد «غلط های املایی» در زمان نگارش به روش ترجمه ای با کاهش همراه بود و تعداد جملات ساده و مرکب نیز افزایش یافت، به کارگیری «عوامل انسجامی» صحیح با افت مواجه بوده است. در نتیجه ، برخلاف برخی تاثیرات مثبت بر کاهش بعضی خطاهای دستوری، واژگانی، و غلط املایی، نمی توان راهبرد ترجمه را راهبرد چندان مناسبی برای کاهش خطاهای واژگانی و دستوری در مهارت نگارش فارسی آموزان چینی محسوب کرد.   

Keywords:

خطای دستوری , خطای واژگانی , مهارت نگارش , روش مستقیم , روش ترجمه ای