آموزش و یادگیری از فعالیتهای اصلی دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی است که یا در محیط های رسمی و کلاسهای درس (آموزش حضوری) و یا با آموزشهای غیر رسمی نظیر آموزش های از راه دور و آموز شهای فناوری محور (آموزش مجازی) صورت می گیرد(دمیری و شارما 2007) .آموزش مجازی در پرتو توسعه فناوری اطلاعات و اینترنت ، قیودات مربوط به مکان و زمان را در آموزش شکسته و باعث پررنگ شدن یادگیری مادام العمر به نحو بارزی شده است تا حدی که متقاضیان آموزش عالی را طیف وسیعی از دانشجویان غیر بومی و شاغل تشکیل می دهد که به علت عدم دسترسی به امکانات آموزش عالی ، به آموزش مجازی روی آورده اند(گریس و آندرسون ، 1383) .به بیان دیگر ، با پیدایش شبکه جهانی اینترنت ، آموزش های سنتی و یادگیری های معمول در جامعه متحول شده و هر یک به صورت الکترونیکی یا مجازی ، جلوه ای جدید از خود ارائه نموده اند.(احمدی و ویرجیناری، 1382) .زیر بنای آموزش و یادگیری چه در محیط مجازی و چه در محیط غیر مجازی ، تعامل اجتماعی فراگیران است.در محیط های رسمی و حضوری تعامل از طریق تماس مستقیم و رو در روی استاد و دانشجو صورت می پذیرد ولی در محیط های مجازی این رسانه ها و فناوریهای گوناگون است که تعاملات دانشجو یا محتوا ، با دانشجویان دیگر ، با استادان و منابع آموزشی را فراهم می کند.(بتیزوپول 2003 ترجمه زمانی و عظیمی 1388)