یحیی معروفی - استادیار. برنامه ریزی درسی. دانشکده ادبیات دانشگاه بوعلی سینا
عبدالله عبدی - دانشجوی کارشناسی مدیریت آموزشی دانشگاه بوعلی سینا
علی نظری - دانشجوی کارشناسی مدیریت آموزشی دانشگاه بوعلی سینا

برنامه ریزی توسعه متکی بر رویکرد بخشی در کشور، مانند اغلب کشورهای جهان به عدم توازن منطقه ای، حاشیهای شدن برخی مناطق، گسترش نابرابریهای سرزمینی و اتلاف منابع و توانمندیهای منطقه ای منتهی شده است. آمایش سرزمین با رویکرد همه سو نگر در چارچوب توسعه فضایی در جهت مقابله با پدیده بی تعادلی و ارائه راهکارهای مناسب برای توسعه متوازن، همه جانبه و پایدار در سطح سرزمین تلاش می کند. امروزه آمایش سرزمین مبنای انواع برنامهها اعم از ملی و منطقه ای را تشکیل می دهد و نظام آموزش عالی نیز از این قاعده مستثنی نیست. یافته های حاصل از آزمایش سرزمین، با تاکید بر مناطق و پیمایش دقیق آنها، نقشه جامعی است که تواناییها، قابلیتها، فرصتها و نقاط ضعف هر منطقه از کشور را با دقت به نمایش می گذارد. برنامه ریزان آموزش عالی باید با اتکاء به یافته های آمایش سرزمین و با وقوف به اهمیت واحد منطقه در برنامه ریزی آموزش عالی، متناسب با مقتضیات فرهنگی و تاریخی، زمینه تحقق عدالت اجتماعی، برابری فرصتهای آموزشی را در هر منطقه فراهم سازند. در این مقاله ضمن تبیین مفهومی آمایش سرزمین، جایگاه و نقش آن در توسعه آموزش عالی کشور بررسی شده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که تاثیر فعالیتهای آموزش عالی از دیدگاه آمایش سرزمین مشخص نبوده و در این مطالعات ، به اهمیت آموزش عالی در چارچوب بخش خدمات به صورت کلی توجه شده و فاقد رهنمود های لازم برای تصمیم گیری در مورد مکان سرمایه گذاریهای جدید آموزش عالی می باشد.

آمایش سرزمین، برنامه ریزی توسعه ، دانشگاه