توسعه روابط حاصل از الگوریتم ژنتیک در برآورد شکل پذیری کلی سازه فولادی با مهاربندی واگرا تحت زلزله های حوزه نزدیک گسل پالس گونه

شکل پذیری سازه قابلیت تحمل تغییرشکل های فرا ارتجاعی سازه بدون افت قابل ملاحظه در مقاومت می باشد. بررسی نتایج زلزله های گذشته و خسارات وارده به سازه ها، شکل پذیری و تامین آن در سازه را به موضوعی پراهمیت تبدیل می کند. در این مقاله در راستای ارزیابی شکل­پذیری سازه در سازه­های با مهاربندی واگرا، قاب­هایی با تعداد ۳، ۶، ۹، ۱۲، ۱۵ و ۲۰ طبقه در نظر گرفته شده است. تعداد دهانه قاب­های بررسی شده ۳ دهانه با عرض ۵متر می­باشد. طول تیرپیوند به عنوان یکی دیگر از پارامترهای موثر بر پاسخ، به میزان ۱، ۷۵/۱ و ۵۰/۲ متر تعریف شده است. سپس یک بانک داده­ی وسیع متشکل از ۱۲۹۶۰ داده با منظور نمودن ۳ تیپ سختی ستون و ۳ درجه لاغری مهاربندی تولید و طراحی شده و در برابر ۲۰ زلزله نزدیک گسل پالس­گونه برای ۴ سطح عملکردی مختلف تحلیل شدند. در نهایت با بهره­گیری از الگوریتم ژنتیک، رابطه­های تجربی متناظر با ضرایب رفتار، شکل­پذیری تیر پیوند و شکل­پذیری کلی ارائه شده است. روابط پیشنهادی تحت تاثیر مشخصات هندسی همچون تعداد طبقات، نسبت سختی ستون­ها، لاغری مهاربندها، طول تیر پیوند و سطوح شکل­پذیری می­باشند. نتایج حاصل از طراحی لرزه­ای بکمک روابط پیشنهادی بروی سازه­های خارج از رنج بانک داده­ی تعریف شده، در مقایسه با روش­های نیرویی، نشان از دقت این روش در تخمین نیازهای لرزه­ای قاب­های مهاربندی واگرا دارد.

Keywords:

الگوریتم ژنتیک , شکل پذیری کلی , سیستم مهاربندی واگرا , زلزله نزدیک گسل پالس گونه , سطح عملکرد