محمد شهریاری - عضو باشگاه پژوهشگران جوان – آرشیتکت و مدرس قرآن در دانشگاه آزاد اسلام

از آنجا که معماری به عنوان اجتماعیترین هنر بشری با فضای اطراف انسان مرتبط است, قابلیت های منحصر به فردی دارد. این قابلیت ها در جوامعی که چالش های تاریخی و فرهنگی زیادی پشت سر گذاشته اند, از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. معماران که بنا به تعریف متفکران و فرهنگسازان, پیشگامان فرهنگی و اجتماعی جامعه هستند, نقش ویژه ای در حرکت و تمدن سازی اینگونه جوامع بعهده دارند. اگر پنداریم که معماری, خود قابلیت دگرگونی اجتماعی را دارا می باشد, با برانداختن کنش های متقابل اجتماعی و ایجاد تعامل صحیح و مستمر میان سه اصلانسان , فرهنگ ، معماریخواهیم توانست با تغییر در نظام فضایی ، قلمروئی به رشد رسیده را به منصه بروز رسانیم . امروزه انسان استاد_آموز و تنها متعلم جای خود را به انسان خود_آموز و مسئولیت پذیر داده است . پژوهش هایی که در آمریکا انجام شده حاکی از این است که بین فضای آموزشی و سطح یادگیری رابطه ای مستقیم وجود دارد. ماهیت فضا های آموزشی , لازمه سر مشقی منحصر بفرد برای پژوهش و ایجاد کنش و واکنش صحیح جهت آموزش و پرورش می باشد. هدف این مقاله طراحی دستور زبان فضائی بهینه، در امر یادگیری است. نوشتار حاضر به مطالعۀ میدانی فضاهای آموزشی ایرانی و اسلامی و تطبیق این دو با هم می پردازد و تاثیر آن را در شکل گیری و توسعه نظام آموزشی ایران ١۴٠۴ بررسی می کند. فرایندی که جهت گیری آن به سوی رشد، مسئولیت پذیری و تداوم در امر آموزش خواهد بود.

آموزش ، فضای آموزشی ، معماری ایرانی ، الگوی اسلامی