فرهاد زیویار - استادیار علوم سیاسی پژوهشگاه علوم انسانی
احسان شاکری خوئی - دانشجوی دکتری علوم سیاسی، پژوهشگاه علوم انسانی
امیر اعتمادی بزرگ - کارشناس ارشد علوم سیاسی، پژوهشگاه علوم انسانی

چکیده ابتناء مطالعات و پژوهش های انسانی و اجتماعی بر الگوهای روش شناختی یکی از ضرورت های حوزه علوم انسانی در حال حاضر شده است. مکاتب، نحله ها و متفکران مختلف و تاثیرگذاری در این حوزه با دغدغه یادشده به مطالعه و تحقیق اشتغال دارند. یکی از این الگوهای روشی، روش های کیفی، تفهمی و به طور خاص روش هرمنوتیک است. این روش که به انواع و اقسام مختلفی تقسیم می شود، طرفداران و قائلین زیادی در مطالعات اجتماعی و انسانی و حتی اعتقادی و دینی پیدا کرده است. در فضای فکری معرفتی ایران نیز برخی از نویسندگان کاربست این روش را در مطالعات دینی و کلامی مطرح نموده اند که البته با مناقشات و چالش های علمی معرفتی فراوان مواجه شده اند. در مقاله حاضر ضمن تبیین ادله هرمنوتیک فلسفی، با نگاهی انتقادی به این روش امعان نظر خواهد شد. هرمنوتیک فلسفی از دو زاویه نقد شده است که عبارت اند از: نقدهای درون هرمنوتیکی و برون هرمنوتیکی. مقصود از نقد درون هرمنوتیکی، مجادلاتی است که برخی از نحله ها و اشخاص قائل به هرمنوتیک طرح نموده اند. نقدهای برون هرمنوتیکی، بیان ایرادات هرمنوتیک فلسفی از دیدگاه جریان ها و اشخاصی است که خارج از چهارچوب هرمنوتیک به ارزیابی این روش پرداخته اند. کلیدواژه ها: هرمنوتیک، هرمنوتیک فلسفی، نسبیت، فهم، تاریخ و سنت، مفسر.

کلیدواژه ها: هرمنوتیک, هرمنوتیک فلسفی, نسبیت, فهم, تاریخ و سنت, مفسر