«واکاوی سیاستگذاری تامین مسکن شهری»

سیاستگذاری فرایندی است که طی آن دولت چشم انداز سیاسی خویش را به برنامه ها و عملیات تبدیل می کند تا خدماتی را ارائه نماید یا تغییراتی را در حوزه های مختلف پدید آورد. این امر می تواند اشکال گوناگونی ازجمله مقرراتگذاری، عدم مداخله، تشویق تغییرات داوطلبانه یا تدارک و ارائه مستقیم خدمات عمومی داشته باشد. ایجاب پاسخگو بودن دولت و نهادهای اصلی متولی بخش مسکن به ویژه وزارت راه و شهرسازی که وظایفی همچون تامین رفاه اجتماعی در زمینه مسکن و... به آنها واگذار شده است، یکی از چالش های مهم بخش عمومی است که ضرورت سیاستگذاری در تامین مسکن را نشان می دهد. همچنین در راستای سیاستگذاری شایسته است اقدامات اجرایی در چارچوب راهبردهای تدوین شده در اسناد فرادست کلان، نتیجه گرا، پیوسته، جامع، منعطف، نوآورانه و دقیق باشند. مداقه در روند سیاستگذاری تامین مسکن شهری طی پنج دهه گذشته، حاکی از عدم ایجاد هماهنگی بین اجزای اصلی این بخش (منابع مالی، زمین و مصالح ساختمانی) و ناسازگاری تولید و تامین مسکن با نظام شهرسازی، تامین تاسیسات زیربنایی، خدمات روبنایی، سامانه های حمل ونقل و... است؛ لذا می توان اذعان نمود که سیاستگذاری مسکن شهری در یک نگرش غیرسیستمی به پیش رفته است.