اسماعیل عربلو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی - تهران – ایران

سطح ملی سعی بر اعمال علایق خود دارد، در حالی که گروه های محلی از طریق سازو کار حکومت محلی می توانند سیاست ها و تصمیمات خود را در برابر سیاست های مشابه سطح ملی ارتقا بخشند. با وجود بر این، برای برخورد با چالش توسعه ی نابرابر، دولت مرکزی ناچار است برای کنترل بر سرزمین خود نوعی خودگردانی محلی را ساماندهی کند و هرگز منسوخ کردن حکومت محلی راه حل تنش در روابط دولت های مرکزی و محلی نیست. حکومت محلی برای حکومت مرکزی اهمیت دارد، زیرادر شرایط بروز بحران در سطح محلی دولت مرکزی فاقد حلقه ی ارتباطی با جامعه ی محلی خواهد بود. بنابراین حکومت های محلی در سطح واسطه و تماس بین مردم محلی و دولت مرکزی قرارگرفته و به نقش آفرینی می پردازند. آن ها نه عامل دولت مرکزی اند و نه عامل تقابل با دولت مرکزی، بلکه بطور همزمان نقش دوگانه خود را در طیف بین دولت مرکزی و مردم محلی ایفا می کنند. حکومت محلی به عنوان جزیی از ساختار حکومت و دولت مرکزی از نظر جغرافیای سیاسی بر شناسایی واقعیتی به نام امور محلی تاکید دارد. بدین معنی که فضاهای جغرافیایی در مقیاس خود ویژگی ها و اموری دارند که حوزه اثرگذاری و نفوذ آن ها محدود و انحصاری است. یعنی در مرزهای جغرافیایی از مقیاس میکرو فراتر نمی رود. اصطلاح محلی مترادف با کوچکترین واحد جغرافیایی است که از اختصاصات و امور ویژه برخوردار است و به منافع و سرنوشت ساکنان آن مربوط می شود. این واحدها عبارتند از: واحد روستا، شهر، ناحیه ی جغرافیایی که دارای منظومه های شهر و روستایی منسجم هستند.

حکومت محلی، شوراها، مدیریت شهری، مشارکت اجتماعی