نقش پایداری در بافت فرسوده و سکونت های غیر رسمی شهر تهران

تحولات نشات گرفته از ظهور جوامع مدرن که با رشد سریع شهرنشینی همراه بوده است، به ظهور الگویی از شهری شدن در قالب پیدایش حاشیه ها منجر شده است. هرچند پیشینه حاشیه نشینی به درازای عمر شهر نشینی است. در چند دهه اخیر شهرهای کشورهای در حال توسعه در معرض گسترش مهاجرت های روستایی به شهر بوده اند که تحت تاثیر گزار از اقتصاد کشاورزی به اقتصادی شهری و کاهش امکان اشتغال در نقاط روستایی با هدف دستیابی به فرصت های مطلوب تر اقتصادی، اجتماعی بوده است که اغلب این گونه افراد در بافت ها و سکونتگاه های غیر رسمی شهرها مستقر شده اند، زاغه نشینی، حاشیه نشینی، اسکان غیر رسمی، اسکان خودرو، اسکان نابهنجار و یا هر عنوان دیگر که برای این پدیده گذاشته شود به هر صورت نوعی الگوی سکونت برای گروهایی از جامعه فقیر و فرو دست شهرنشین است. در این میان همانگونه که تحقیقات جمعیت شناسی و جامعه شناسی موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران نیز نشان می دهد به لحاظ جغرافیایی بیشترین سهم جمعیت اسکان غیررسمی در تهران و دیگر کلانشهرها ایران اسکان یافته اند که عمدتا از جمعیت مهاجر تشکیل شده اند. مهم ترین ویژگی بافت فرسوده نبود امکان نوسازی خودبه خودی به دلیل فقر ساکنین و مالکین و همچنین نبود انگیزه برای سرمایه گذاران به دلیل عدم تضمین بازگشت سرمایه است. با تلفیق تعاریف تخصصی و عمومی از مفهوم فرسودگی می توان به این نتیجه رسید که هنگامی که سازمان فضایی بافت دچار ناکامی گردد به طوری که از چرخه توسعه یک اجتماع خارج شود بافت شهری درروند فرسودگی قرارگرفته است.

Keywords:

پایداری , بافت فرسوده , سکونت غیررسمی , مدیریت شهری