نقش ارزیابی و سرمایه انسانی در مدیریت شهری شهرداری تهران

بدون توجه به نﻘش طراحی شهری، نه بر بدنهسازی خیابانها و ترکیب نما و سبک و رنگ ساختمانها با یکدیگر نظارت درستی صورت گرفته و نه نﻘش طراحی شهری در معنیدار کردن کالبد شهر و ایجاد فضای مناسب برای عرضه فضاهای مناسب ﺁن مورد توجه قرار میگیرد. ﺁنچه که انجام شده ﺁن است که روز به روز از سطح پیاده روی معابر (که طراحی شهری برای ﺁن صورت میگیرد) به نفع سطح سواره رو کاسته شده با تعیین موقعیت نادرست بزرگراهها، محلههای موجود از یکدیگر جداگردیده و روز به روز ارتباط سوارگان با ساکنان شهرها به حداقل رسیده است. در این باره مدیریت شهری برای انسجام اجتماعی شهرها و محلههای شهری برنامه درستی در دست نداشته است. اگر هم وجود داشته، بهصورت سلیﻘهای از کنار ﺁنها عبور شده است. به این مورد فکر نشده که ﺁیا باید سلیﻘهها در مبلمان شهری و زیباسازی شهر دخیل باشد یا نظرات و افکار و اعتﻘادات مردم وحفظ ارزشها و هویت شهر، مبنایی برای زیباسازیها به حساب ﺁید. شهرهای ما بهویژه در بافت سنتی و سازمانیافته خود به انجام چنین اقداماتی دستیازیده و محلههایی را بدون ارتباط با ساختار و شرایط محیطی به صورت پیوندی عاریهای بر محیط پیرامون خود و همراه با جماعاتی جدا از یکدیگر مجاز دانسته است.

Keywords:

ارزیابی , سرمایه انسانی , مدیریت شهری , شهرداری تهران , شهر