گسترش درون زای فضاهای سبز و باز در محلات متراکم شهری از طریق مداخلات ساده (نمونه موردی: محله بریانک تهران)

شرایط نامساعد محیطی شهرها، کمبود فضای سبز و باز در مناطقی از کلان شهر تهران، لزوم توجه به پارک ها به لحاظ عملکرد های اکولوژیکی و اجتماعی را بیش از گذشته مطرح نموده است.فضای سبز به عنوان یکی از مهم ترین مکان هایی که اکثر افراد با آن برخورد دارند، دارای ویژگی هایی است که آنها را به فضای مناسبی جهت افزایش تعاملات اجتماعی تبدیل می کند. تعدد و وسعت پارک ها از عوامل موثر بر میزان استفاده کاربران از این فضاها می باشد که خدمات محیط زیستی و اجتماعی را در راستای زیست پذیر نمودن شهرها فراهم می کند. همچنین از جمله کاربری مفید این فضاها، افزایش کیفیت و کارکردهای اجتماعی و محیط زیستی است که موجب بهبود سطح رفاه عمومی، افزایش سلامت و کیفیت زندگی شهروندان در مناطق شهری می شود. با گسترش شهرها و رونق شهرنشینی بر اهمیت وجود فضای سبز افزوده شده و در افزایش جذب شهروندان نقش بسزایی دارد.در این پژوهش ضمن تعریف فضای سبز و کیفیت زندگی از طریق بررسی ابعاد عملکردی در چهار گروه اکولوژیکی، اقتصادی، اجتماعی و کالبدی، به بررسی شاخصه ها در سه گروه کمی، کیفی و مکانی نیز اشاره می شود. این مقاله با هدف گسترش درون زای فضاهای سبز و باز در محله های متراکم شهری از طریق مداخلات ساده و به دنبال آن، حضور پررنگ تر شهروندان و ایجاد تعاملات اجتماعی بین اقشار مختلف محدوده می باشد. حال، از ابزارهایی چون مصاحبه میدانی استفاده شده تا با سنجش شاخصه ها، نقش فضای سبز در افزایش کیفیت زندگی ارزیابی شود. در نتیجه شهروندان، فضای سبز مجهز را به عنوان جزء جدایی ناپذیر و ارتقاء دهنده کیفیت زندگی در راستای تبدیل به محله ای پایدار و سبز می دانند.

Keywords:

فضای سبز , پارک , محیط زیست , اکولوژیک , کارکرد اجتماعی , فضای باز