امیرحسین توبچی ثانی - گروه شهرسازی، دانشکده هنر، دانشگاه بجنورد
عاطفه صداقتی - دکترای شهرسازی، دانشکده هنر، دانشگاه بجنورد
علی توبچی ثانی - دکترای شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر اصفهان

به رغم پیشرفت های شگرف انسان در تکنولوژی، زلزله همچنان پدیده ای غیرقابل پیش بینی باقی مانده است. از این رو بی توجهی به چگونگی مقابله با آسیب های احتمالی که به سکونتگاهای انسانی وارد می شود می تواند خسارات جبران ناپذیری به همراه داشته باشد. تاب آوری دارای ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و نهادی می باشد. برای ارتقاء تاب آوری باید به همه وجوه، ابعاد و عوامل توجه گردد تا شهری تاب آور ایجاد شود. در این میان تاب آوری کالبدی یکی از مهم ترین ابعاد این موضوع می باشد که بیشتر با مولفه های فرم و شکل شهر، کمیت و کیفیت کاربری ها و شبکه حمل و نقل سرکار دارد و محور اصلی این تحقیق قرار گرفته است. پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ روش توصیفی _ تحلیلی است. روش جمع آوری داده در این تحقیق از طریق مطالعات اسنادی و کتابخانه ای و برداشت های میدانی در ارتباط با نمونه موردی (بافت مرکزی شهر نیشابور) می باشد. تحلیل نتایج و نقشه ها در محیط سیستم اطلاعات مکان مرجع (GIS) بوده و با مقایسه شاخص ها و ارزیابی وضعیت بافت با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) کامل می گردد. در مجموع نتایج پژوهش حاکی از آن است که بافت مرکزی شهر نیشابور در برابر زلزله از تاب آوری مناسبی برخوردار نبوده و برای جلوگیری از ایجاد بحران، در کوتاه مدت و بلند مدت بایستی به اتخاذ راهکارهای اصلاحی پرداخت.

تاب آوری، بافت مرکزی نیشابور، تاب آوری کالبدی، زلزله