یاسر باقری - تهیه و تدوین
ابوالفضل عباسی دره بیدی - تهیه و تدوین
منوچهر نامغ - تهیه و تدوین
علی دهقان بنادکی - همکار
سیدمحمد موسوی خطاط - ناظر علمی
راضیه امامی - همکار

موضوعات مهمی همچون سه جانبه گرایی و گفتگوی اجتماعی میان شرکای اجتماعی صندوق های بازنشستگی همواره مورد توجه نهادهای مهم بین المللی همچون سازمان بین المللی کار و اتحادیه بین المللی تامین اجتماعی قرار داشته است. این موضوع عموما ضمن تعمیق بهره مندی از هم اندیشی و دیدگاه ها و نظرات دولت، نهادهای کارگری و نهادهای کارفرمایی، مانع از غلبه یکی از این شرکای اجتماعی بر سیاست های تامین اجتماعی می شود. اهمیت این موضوع در حوزه روابط کار تا آنجاست که سازمان بین المللی کار یکی از چهار استراتژی خود برای آغاز قرن بیست و یکم را به موضوع تقویت سه جانبه گرایی و گفتگوهای اجتماعی اختصاص داده و دپارتمانی را با عنوان «دپارتمان حکمرانی و سه جانبه گرایی» ایجاد کرده است. علی رغم پیوستن زودهنگام ایران به سازمان بین المللی کار، سه جانبه گرایی در ایران همواره با چالش روبه رو بوده است؛ اگرچه نقض این تعامل سه گانه با فراز و فرودهای متفاوتی روبه رو بوده، اما در یک دهه اخیر به سیطره کامل دولت بر این حوزه منتهی شده است. عیان بودن این نقصان تا بدانجاست که از معدود مواردی در حوزه رفاه و تامین اجتماعی تلقی می شود که اجماع کارشناسی درباره آن وجود دارد و شرکای اجتماعی در غالب مطالعات، هر نوع اصلاح در نظام بازنشستگی را منوط به استقرار سه جانبه گرایی دانسته اند. همین موضوع (البته در کنار دلایل متفاوتی که در ادامه به آن اشاره خواهد شد) برخی از نمایندگان محترم مجلس را به سوی ارائه طرح «اعمال سه جانبه گرایی در ارکان عالی سازمان تامین اجتماعی» سوق داده است. طرح مذکور با وجود اهمیت آن با مسائل متعددی روبه روست و گزارش حاضر درصدد است ضمن بررسی ابعاد مختلف طرح، نقاط قوت و ضعف آن را مطرح کند.

اصلاح قانون تامین اجتماعی،سازمان تامین اجتماعی،سه جانبه گرایی