امیر خورسندی کوهانستانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری کامپیوتر،دانشکده فنی و مهندسی،
عباس وفایی - استادیار،گروه کامپیوتر،دانشکده فنی و مهندسی،دانشگاه اصفهان،اصفها
پژمان خدیوی - استادیار گروه کامپیوتر،دانشکده برق و کامپیوتر،دانشگاه صنعتی اصفهان
امین قلمی اسکویی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری کامپیوتر،دانشکده فنی و مهندسی،

استفاده از ساختار ارتباطی شبکه های روتراشه در سیستمهای چند پردازنده روی یک تراشه ایده جدیدی است که از اوایل دهه 1990 شکل گرفته است و با وجود ارایه ساختارها و مدلهای گوناگون برای آن هنوز با مسائل حل نشده ای روبرو می باشد بطور کلی این ایده در تقابل با ساختار گذرگاه مطرح شده است یعنی عموما ادعا می شود کهاین ساختار مزایایی دارد که استفاده از آن را منطقی تر از ساختار گذرگاه می نماید از مزایایی که به عنوان نمونه می توان به آنها اشاره کرد سرعت بیشتر مصرف انرژی کمتر در انتقال حجم زیاد اطلاعات و سیستم ساختار یافته تر است با این حال موردی که همیشه در سیستم های کامپیوتری وجود دارد این است که یک روش نمی تواند سیستم را در همه زمینه ها بهینه کند و همواره یک مصالحه بین پارامترهای روشهای مختلف صورت میگیرد تا روش برتر انتخاب گردد دراین مقاله روشی ارایه شده است که یک سیستم بتواند بصورت پویا و با به کارگیری ترکیبی از دو ساختار گذرگاه داده و شبکه روی تراشه از مزایای هردو آن ها بهره برده تا بهبود کارایی حاصل شود.

شبکه روی تراشه،ساختار گذرگاه بخش بندی شده،سیستم چند پردازنده روی یک تراشه