بررسی اثربخشی آموزش خوددلگرم سازی شوانکر بر میزان تاب آوری و خوش بینی مادران دارای کودکان معلول ذهنی

مقدمه: یک کودک کم توان ذهنی، به عنوان یک فشار خردکننده روی والدین می باشد. در نتیجه آموزش مادران این کودکان از اهمیت بسزایی برخوردار است. یکی از فعالیت های مفید در این زمینه آموزش خوددلگرم سازی می باشد. بدین منظور مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی خوددلگرم سازی بر میزان تاب آوری و خوش بینی مادران دارای کودک کم توان ذهنی انجام گرفت. روش بررسی: به شیوه نیمه آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل اجرا گردید. گروه نمونه شامل ۲۴ نفر از مادران دارای کودک کم توان ذهنی یزد در سال ۹۴-۱۳۹۳بودند، که به صورت داوطلبانه (غیرتصادفی) انتخاب گردیدند و در نهایت به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (در هر گروه ۱۲نفر) جایگزین شدند. میزان تاب آوری و خوش بینی شرکت کنندگان در این پژوهش به ترتیب توسط پرسشنامه تاب آوری کانر- دیویدسون (CD-RISC) و جهت گیری زندگی(LOT)  در پیش آزمون و پس آزمون سنجیده شد و گروه آزمایش در ۱۰ جلسه ۱:۳۰ ساعته آموزش خوددلگرم سازی طی ۱۰ هفته متمادی در روزهای یکشنبه در آموزشگاه تلاش یزد شرکت نمودند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوورایانس چند متغیری (MANCOVA)، تحلیل کوورایانس یک متغیری (ANCOVA) با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه۲۲ استفاده شد. یافته ها: تحلیل کوواریانس بر روی داده ها نشان داد که جلسات آموزشی تاثیر معنی داری بر تاب آوری و خوش بینی گروه آزمایش داشته است(۰۵/۰P<). نتیجه گیری: آموزش خوددلگرم سازی می تواند به احتمال زیاد افزایش تاب آوری و خوش بینی را در پی داشته باشد.

Keywords:

self-encouragement Shvankr , resilience , optimism , mothers mental retardation , خوددلگرم سازی شوانکر , تاب آوری , خوش بینی , مادران کودکان کم توان ذهنی