امید جباری - گروه مهندسی عمران، واحد بین الملل کیش، دانشگاه آزاد اسلامی، جزیره کیش، ایران
عباس ثابت - گروه مدیریت، موسسه آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران

سرمایه گذاری خارجی به عنوان راهکاری قابل اتکا و مطمئن برای جذب منابع مالی در راستای توسعه، از مهم ترین عوامل پیشرفت اقتصاد داخلی به شمار می رود. انتخاب نوع قرارداد یکی از تصمیمات استراتژیک پروژه می باشد که معمولا همزمان و یا پس از پایان مطالعات امکان سنجی و توجیه اقتصادی انجام می شود. قراردادهای EPC و BOT اهمیت بسزایی در نزد متخصصان حقوق و اقتصاد یافته است کشورهای مختلف به ویژه کشورهای در حال توسعه، این قراردادها را ابزاری کارآمد برای جذب سرمایه های خارجی و استفاده از مدیریت بخش خصوصی در طرح های زیربنایی می دانند. قراردادهای طراحی، تهیه تجهیزات و ساخت EPC یکی از قراردادهای شایع جهان امروز می باشد. هنگامی که بخش دولتی تمایل دارد از تخصص پیمانکاران خصوصی داخلی یا خارجی در طراحی و ساخت پروژه های زیربنایی استفاده کند، قرارداد EPC را مناسب می یابد. قراردادهای ساخت، بهره برداری و انتقال BOT سه قرارداد در یک قرارداد گنجانده شده است، مرحله ی اول آن را ساخت پروژه با موافقت دولت یا بخش عمومی توسط سرمایه گذار داخلی و خارجی، تشکیل میدهد که عرفا طی فرآیند مناقصه انجام می شود، سپس در مرحله ی دوم شرکت مزبور از پروژه بهره برداری می کند تا هزینه ها و سودخود را برداشت نماید و سپس در مرحله ی آخر آن را طبق مفاد قرارداد باز به دولت یا بخش عمومی انتقال می دهد، که با شکل گیری و اتمام این سه فرآیند قرارداد واحدی به نام ساخت، بهرهبرداری و انتقال شکل می گیرد. هدف از نگارش این مقاله، بررسی، مقایسه و ارائه شرح کلی قراردادهای EPC و BOT می باشد.

قرارداد،پروژهای عمرانی، قرارداد،پروژهای عمرانی