بررسی اثربخشی آموزش خودمتمایزسازی بر سازگاری زناشویی زنان فرهنگی شهرستان ماهشهر

هدف از انجام پژوهش، تعیین اثربخشی آموزش خودمتمایزسازی بر سازگاری زناشویی زنان فرهنگی شهر ماهشهر بود. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و آزمون با گروه کنترل همراه با مطالعه پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه زنان فرهنگی شهر ماهشهر تشکیل دادند. بدین منظور، نمونه ای متشکل از ۳۰ نفر از زنان فرهنگی شهر ماهشهر که در پرسشنامه تمایزیافتگی و سازگاری زناشویی یک انحراف معیار پایین تر از میانگین کسب نموده بودند به روش دردسترس انتخاب و به تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگرین شدند. آزمودنی های گروه آزمایش طی هشت جلسه ی ۱ساعته به مدت دوماه تحت آموزش خودمتمایزسازی بصورت یک جلسه در هفته قرار گرفتند و آزمودنی های گروه کنترل آموزشی دریافت ننمودند.ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تمایزیافتگی خود ( ۱۹۹۸ ) اسکورون و فریدلندر و پرسشنامه سازگاری زناشویی گراهم بی اسپینر ( ۱۹۷۶ ) بود. داده ها نیز به وسیله تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد که آموزش خودمتمایزسازی موجب بهبود سازگاری زناشویی و مولفه های ان در زنان گروه آزمایش شده و این اثر تا مرحله پیگیری ماندگار بود. با توجه به یافته های به دست آمده نتیجه گرفته می شود که خودمتمایزسازی یکی از عوامل موثر بر سازگار زناشویی است که می توان با آموزش درست در ارتقای سازگاری زناشویی زوجین گام برداشت.

Keywords:

آموزش خودمتمایزسازی , سازگاری زناشویی , زنان فرهنگی