رابطه بین ناکارآمدی آموزش مجازی و سلامت روان دانش آموزان پسر در مقطع متوسطه دوم شهر لنگرود در دوران کرونا

با شیوع همه گیری کرونا ویروس آموزش ها از حالت حضوری به مجازی سوق داده شد. این امر می توانست پیامدهای منفی و مثبتی برای سلامت روان دانش آموزان به بار بیاورد. هدف از این مطالعه بررسی رابطه بین ناکارآمدی آموزش مجازی و سلامت روان دانش آموان پسر مقطع متوسطه دوم دبیرستان های دولتی شهر لنگرود در دوران همه گیری کرونا است. این پژوهش از نوع تحقیقات توصیفی-پیمایشی و همبستگی است. جامعه آماری مورد مطالعه، شامل دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم دبیرستان های دولتی شهر لنگرود در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۴۰۰ بوده و برای انتخاب نمونه از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحلهای استفاده شد. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته استفاده از آموزش مجازی و پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ بهره گرفته شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون از طریق نرم افزار spas۲۱ استفاده شد. یافته ها نشان دادند که بین ناکارآمدی آموزش مجازی با هر ۴ مولفه سلامت روان یعنی علائم جسمانی، اختلال خواب و اضطراب کارکرد اجتماعی و افسردگی در دانش آموزان پسر رابطه معنادار وجود دارد.

Keywords:

آموزش مجازی , سلامت روان , کرونا , دانش آموزان