زینب شریفی پور چوکامی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه روان شناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
عباس ابوالقاسمی - استاد، گروه روان شناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
سید موسی کافی ماسوله - استاد، گروه روان شناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران

با توجه به نقش خودکارآمدی به عنوان یکی از عوامل محافظتی احتمالی مربوط به خودجرحی، پژوهش با هدف مقایسه خودکارآمدی اجتنابی در دانشجویان با و بدون خودجرحی بدون قصد خودکشی انجام گرفت. این پژوهش، توصیفی، با طرح علی مقایسه ای است. نمونه پژوهش ۲۶۴ دانشجوی دانشگاه گیلان ( ۵۳ دانشجو با خودجرحی بدون قصد خودکشی و ۲۱۱ دانشجو بدون خودجرحی بدون قصد خودکشی( در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۴۰۰ بود که به صورت در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه خودزنی سانسون و همکاران ۱۹۹۶ و مقیاس خودکارآمدی اجتناب از خودجرحی بدون قصد خودکشی سیزز و همکاران ۲۰۱۴ استفاده شد. داده ها به وسیله آزمون تی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین خودکارآمدی اجتنابی در بین دانشجویان با و بدون خودجرحی بدون قصد خودکشی وجود دارد و دانشجویان با خودجرحی بدون قصد خودکشی، خودکارآمدی اجتنابی پایین تری از دانشجویان بدون خودجرحی بدون قصد خودکشی داشتند. یافته هایمطالعه حضار نشانگر اهمیت خودکارآمدی اجتنابی در پیشگیری از خودجرحی و کمک به توقف آن می باشد، بنابراین ایجاد برنامه های با هدف افزایش میزان خودکارآمدی دانشجویان هم در پیشگیری و هم در روند درمان این افراد می تواند کمک کننده باشد.

خودکارآمدی اجتنابی، خودجرحی، دانشجویان