غذای ایرانی "آبگوشت" از دیدگاه طب ایرانی با تکیه بر معرفی رساله فاقد المغالطه

سابقه و هدف: بررسی نقش تغذیه در متون طب سنتی و تاریخ پزشکی بیانگر جایگاه ویژه آن در حفظ و نگهداری و در صورت بیماری، بازگرداندن سلامتی است. یکی از غذاهای مناسب و سالم در سفره سنتی ایرانی، آبگوشت است. همچنین آبگوشت یا ماءاللحم یکی از غذاهای دارویی در طب ایرانی است که در درمان بیماران از آن استفاده می شود. این غذا در متون طب سنتی هم به عنوان یک غذا و هم به عنوان یک دارو آمده و حکمای ایرانی با نگارش مقالات و حتی رساله های مجزا درباره آن، اهمیت و ارزش غذایی آن را بیان کرده اند. این پژوهش به بررسی و تحلیل نظریات حکمای مختلف در خصوص روش پخت انواع آبگوشت و نقش آن در حفظ و بازگرداندن سلامتی بدن پرداخته و در همین راستا، به عنوان نمونه، به معرفی و تبیین بخشی از رساله فاقد المغالطه پرداخته است. مواد و روش ها: تحقیق به روش مطالعه کتابخانه ای انجام گرفت. با مطالعه کتاب های پزشکی دوره اسلامی در زمینه آبگوشت و به ویژه نسخه خطی فاقد المغالطه، در زمینه آبگوشت و تاثیرات دارویی آن، به معرفی این نسخه خطی پرداخته می شود. نتیجه گیری: نگاهی به نتایج این پژوهش که با رویکرد توصیفی- تحلیلی و با بررسی منابع طب ایرانی، به خصوص رساله مستقل فاقد المغالطه به نگارش درآمده است، نشان می دهد که حکمای ایرانی تا چه حد به نقش انواع آبگوشت در حفظ سلامتی و درمان بیماری ها اذعان داشته و آن را توصیه می کرده اند.

Keywords:

Persian Medicine , Nutrition , Medical History. , طب ایرانی , تغذیه , تاریخ پزشکی