هاجر عموسلطانی
سعید پهلوان زاده
جهانگیر مقصودی گنجه

سابقه و هدف: اختلال روانی با تظاهرات روانشناختی و رفتاری و یا آشفتگی در کارکرد مشخص می شود. در روان پزشکی، درمان دارویی به عنوان خط مقدم درمان بیماری های روانی تلقی می شود، به اعتقاد بسیاری از صاحب نظران، علاوه بر اینکه درمان های دارویی برای درمان بیماران کافی به نظر نمی رسد، بیماران و خانواده ها نیز به دنبال پیدا کردن درمان های جایگزین هستند که روش های طب مکمل جزء این درمان هاست. با توجه به اهمیت خانواده بیماران در امر تداوم درمان، کیفیت و اثربخشی آن بررسی آگاهی و نگرش آنان در مورد درمان های موجود موثر خواهد بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی بوده که برروی ۱۸۱ نفر از مراقبین بیماران روانی مراجعه کننده به مراکز آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شده است. جمع آوری اطلاعات بوسیله پرسشنامه محقق ساخته که اعتبارسنجی محتوایی و روایی آلفا کرونباخ ۰/۷۸ تایید شده، انجام شده است.میزان آگاهی و نگرش به دارو درمانی و طب مکمل تعیین و نقش عوامل مرتبط با آن با آزمون کای دو مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: از مجموع۱۸۱ نفر شرکت کننده  ۵۵/۲% زن و بقیه مرد بودند. نمای سنی آن ۴۰ تا ۵۰ سال و به میزان ۵/۳۱ درصد و تحصیلات ۳۵/۹% در سطح متوسطه بود. تحقیق روی تعداد ۱۸۱ نفر مراقبین بیماران روانی انجام گرفت. میزان آگاهی خوب نسبت به دارو درمانی ۳۳/۱ درصد و نگرش آن ۱۵/۵ درصد بود و در مورد طب مکمل به ترتیب  ۹/۴ و ۱۴/۹ درصد بود. تحصیلات و شغل با میزان آگاهی از طب مکمل نقش داشته است. ( ۰/۰۲=p) و سن و شغل با نگرش مثبت به طب مکمل نقش داشته است(۰/۰۶=p). نتیجه گیری: از آنجا که یکی از مهم ترین عوامل ارتقای سیر بهبودی بیمار و پیشگیری از عود بیماری که به بستری های مجدد منتهی می شود، آگاهی و نگرش مراقبین به درمان است لذا احتمالا برنامه ریزی در جهت افزایش آگاهی و بالا بردن سطح نگرش این گروه از گیرندگان خدمات بهداشتی و درمانی ضروری به نظر می رسد.

complementary treatment, caregivers, mental patients, knowledge, attitudes, Iran, طب مکمل, دارو درمانی, مراقبین, بیماران روانی, آگاهی, نگرش.