نحوه دستیابی به پایداری در شهرها با رویکرد طراحی خوب شهری

توسعه شهری ما را با چالشی جدید مواجه کرده است، افزایش بی رویه جمعیت، نیازمند تامین احتیاجات این جمعیت رو به افزایش است. آنچه در چند دهه اخیر خود را هر چه بیشتر نمایان ساخته است، عواقب منفی تامین این مایحتاج برای جمعیت موجود جهان است. با افزایش نگرانی ها در این خصوص، مباحث مربوط به توسعه پایدار از ابتدای دهه ۷۰ میلادی رونق گرفت و رفته رفته به عنوان یکی از مهمترین موضوعات در برنامه ریزی و طراحی شهرها ریشه دواند. رویکردی که از ابتدای قرن حاضر در شهرهای مختلف دنیا در حال گسترش است، توسعه پارک های شهری بمنظور ایجاد پایداری شهری است. با توجه به مطرح بودن فضای سبز شهری به عنوان یکی از تقویت کنندگان پایداری زیست محیطی، توجه به سایر جنبه های این فضاهای شهری از جمله پایداری اقتصادی و اجتماعی قوت گرفت. کشور ما نیز از این بحث مستثنی نبوده و نیاز به استفاده از اصول طراحی پایدار در راستای افزایش سطح کیفیت زندگی شهری در آن مشهود است. محیط های طبیعی درون شهری از مهم ترین ساختارهای بوم شناختی شهرها به شمار می آیند که اگر به درستی و در ارتباط با ساختارهای بوم شناختی فرا شهری برنامه ریزی شوند، ضمن خلق فضاهای عمومی و پویای شهری موجب استمرار فرایندهای طبیعی از جمله جریان آب و هوا و حرکت موجودات در درون شهرها می شوند. در این میان مسیل ها و رودخانه های شهری، به عنوان فضاهای پنهان ، فرصت هایی هستند که بی توجه رها شده اند و با توجه به کمبود فضاهای سبز و باز در شهرها و به رغم پتانسیل های فراوانی که دارند استفاده کامل و درخوری از آنها نمی شود. متاسفانه در اغلب شهرهای ایران بطور شایسته به این عامل توجه کافی نشده و عرصه رودخانه ها با پتانسیل های بالا برای کاربری های متناسب با بافت مجاور، بدون استفاده باقی مانده است و لذا ضرورت توجه به ارتباط و توازن میان محیط طبیعی و محیط انسان ساخت بیش از پیش احساس می گردد.

Keywords:

پایداری , طراحی شهری , پایداری شهری , توسعه