سندرم گیرافتادگی شانه (SIS)، از بین تمامی آسیب های شانه رایج تر بوده و شایع ترین علت درد و محدودیت حرکتی در ناحیه شانه محسوب می شود. شکایت های مکرر از SIS شامل درد، ضعف، کریپتوس و سفتی می باشد که ممکن است موجب کاهش فعالیت و اختلال در خواب گردد. برای مقابله بالینی، مستندات تاثیر مثبت انواع مداخلات توان بخشی از قبیل تمرین تقویتی، کششی و کنترل حرکتی بر SIS را نشان می دادند. تورگات و همکاران (۲۰۱۸) مدعی شدند که اضافه کردن تمرینات ثبات دهنده (SSE) به تمرینات کششی و تقویتی باعث بهبود درد، ناتوانی و عملکرد افراد مبتلا به SIS شده است. قدرت گرفتن دست شاخص قدرت کلی عضلات است که به هماهنگی سینرژی بین فلکسورها و اکستنسور های انگشت و مچ دست بستگی دارد و برای پیش بینی مشکلات سلامتی استفاده شده که برای اجرای صحیح فعالیت های روزمره زندگی و حرکاتورزش های مختلف لازم است. بهبود قدرت عضلات یکی از اهداف اصلی برنامه های توانبخشی و تمرینی ورزشکاران و ازموثرترین راه های بهبود درد مفصلی و آسیب عضلانی می باشد. برای بهبود اثربخشی تمرینات در افزایش ثبات کمربند شانهای، قدرت ایزومتریک گرفتن دست و کاهش درد در افراد مبتلا به SIS تحقیقات بیشتری لازم است. بنابراین محققین به بررسی اثر SSE بر درد، ناتوانی عملکرد و قدرت گرفتن دست افراد مبتلا به SIS یک طرفه پرداختند.