اثر آموزش تفکر انتقادی بر سبک های حل مساله ویادگیری خودراهبر

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر آموزش تفکر انتقادی بر سبک های حل مساله و یادگیری خودراهبر دانشجویان است. روش: جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه ی دانشجویان کارشناسی ۹۵ بود که از میان آنها ۴۰ دانشجو به شیوه ی - دانشگاه پیام نور شهر تهران در سال تحصیلی ۹۴ نمونه گیری تصادفی خوش های چندمرحله ای انتخاب و با طرح پژوهش آزمایشی، از نوع پیش آزمون- پس آزمون و با گروه کنترل، در گروه های آزمایش ۲۰ نفر و کنترل ۲۰ نفر قرار داده شدند. مداخلات مربوط به آموزش تفکر انتقادی در مدت ۱۲ جلسه ی آموزشی ۴۵ دقیقه ای طی دو جلسه در هفته برای دانشجویان گروه آزمایش انجام شد. ابزارهای این پژوهش، پرسشنامه ی سبک حل مساله ی کسیدی و لانگ ۱۹۹۶ و پرسشنامه ی یادگیری خودراهبر فیشر و همکاران ۲۰۰۱ بود. داده ها با روش آماری تحلیل کواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج پژوهش حاکی از تفاوت معنادار گروه ها بود. نتایج آزمون تکمتغیره نیز تفاوت معنادار هر دو متغیر را نشان میداد. نتیجه گیری: نتیجه ی تفکر انتقادی، ترکیب توانایی های دانشجو و رساندن آن به بیشترین حد ممکن است که این خود به ارتقای یادگیری خودراهبر و حل مساله می انجامد. بنابراین می توان اذعان داشت که با رشد و پیشرفت سطوح تفکر انتقادی، به عنوان توانمندی و قابلیتی اثرگذار برخودراهبری و حل مساله، سطوح یادگیری خودراهبر و حل مساله نیز در دانشجویان ارتقا خواهد یافت.

Keywords:

critical thinking , problem solving styles , self-directed learninig , تفکر انتقادی , سبکهای حل مساله , یادگیری خودراهبر