اثر تمرینات شناختی بر انجماد راه رفتن بیماران مبتلا به پارکینسون

هدف: انجماد راه رفتن یکی از ویژگی های معمول و ناتوان کننده در بیماری پارکینسون میباشد. این پدیده با کارکردهای شناختی در ارتباط است. لذا هدف از مطالعه ی حاضر بررسی اثر ۸ هفته تمرینات شناختی بر انجماد راه رفتن بیماران مبتال به پارکینسون بوده است. روش: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی میباشد که بر روی ۱۴ بیمار پارکینسونی (میانگین سنی ۱۰/۹۲۱±۶۰/۲۱) مبتال به انجماد راه رفتن مرحله ۲ - ۵ مقیاس هوهن و یاهر انجام شد. آزمودنی ها به صورت در دسترس انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه کنترل (۵ مرد و ۲ زن) و درمان (۴ مرد و ۳ زن) قرار گرفتند. گروه درمان در ۸ هفته تمرینات شناختی شرکت کردند. در حالی که گروه کنترل در این مدت فقط فعالیتهای معمول زندگی را دنبال می کردند. انجماد راه رفتن توسط پرسشنامه انجماد راه رفتن اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس (۰/۰۵=a) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد اثر یک دوره تمرینات شناختی بر میانگین کاهش امتیازات شدت، فراوانی و نمره کل انجماد راه رفتن در گروه درمان در مقایسه با شاهد معنادار بوده است. نتیجه گیری: به نظر میرسد تمرینات شناختی بتواند به عنوان شیوهای مناسب برای بهبود انجماد راه رفتن در بیماران مبتال به پارکینسون استفاده شود. 

Keywords:

Parkinson’s Disease , Freezing of Gait , Cognitive Training , بیماری پارکینسون , انجماد راه رفتن , تمرینات شناخت