الناز قربانی - Department of Speechtherapy, School of Rehabilitation, Tehran University of Medical, Tehran, Iran.
سیده مریم خدامی - Department of Speechtherapy, School of Rehabilitation, Tehran University of Medical, Tehran, Iran.
زهرا سلیمانی
یحیی مدرسی - Department of Linguistics, Institute for Humanities and Cultural Studies, Tehran, Iran.
شهره جلایی - Department of Physiotherapy, School of Rehabilitation, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran.

مقدمه: از دیدگاه روان شناسی زبان اخیرا برای شناخت انواع مهارت های درک و بیان نوای گفتار در زبان های مختلف استفاده شده است. پژوهش حاضر اولین مطالعه با هدف بررسی توانایی درک و بیان کاربرد نوا در کودکان بهنجار ۵ تا ۱۰ ساله فارسی زبان بر مبنای دیدگاه روان شناسی زبان است. روش: مطالعه مقطعی حاضر روی ۳۰ دختر و ۳۰ پسر بهنجار فارسی زبان در گروه های سنی ۶-۵، ۸-۷ و ۱۰-۹ سال اجرا شد. ابتدا تکالیف نوای پایانی، احساس، مرزبندی و تاکید ویژه در دو بخش درک و بیان با توجه به عملکرد های نوای گفتار در فارسی با الگوبرداری از رویکرد روان شناسی زبان توسط محققان طراحی سپس اجرا شد. یافته ها: امتیاز کودکان ۶-۵ و ۸-۷ سال در تکالیف درک و بیان کاربرد نوا به استثنای بیان تاکید ویژه بالاتر از ۱۲ (سطح شانس) بود؛ اما کودکان ۱۰-۹ سال در تمام تکالیف نزدیک به سقف امتیازها را کسب کردند. تفاوت میانگین امتیازها به تفکیک سنین تنها در تکالیف نوای پایانی و تاکید ویژه معنادار بود (۰/۰۵≥p) در تکالیف نوای پایانی و تاکید ویژه، بین امتیازهای درک و بیان همبستگی معناداری مشاهده شد (۰/۰۰=P). نتیجه گیری: توانایی درک و بیان کاربرد نوا در کودکان بهنجار فارسی زبان با افزایش سن پیشرفت می کند. به نظر می رسد عملکرد کودکان فارسی زبان در درک و بیان انواع کاربردهای نوا در ۶-۵ سالگی فراتر از شانس است اما اکتساب مهارت بیان تاکید ویژه تا ۱۰ سالگی به تاخیر می افتد.

Prosody, Reception, Expression, Psycholinguistic, Children, Farsi, نوا, درک, بیان, کابرد, روان شناسی زبان, فارسی