حافظه کاری هیجانی در مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه و افسردگی

هدف: عملکرد متفاوت گروه ­های مبتلا به اختلالات هیجانی در انجام تکالیف شناختی ادغام ­شده با مولفه های هیجانی و همچنین تفاوت در مسیر بازنمایی های داده های مختلف کلامی و غیرکلامی، ضرورت بررسی ظرفیت حافظه­ ی کاری دیداری هیجانی دو گروه بیماران مبتلا به افسردگی و اختلال استرس پس از سانحه را نشان می ­دهد. روش: تعداد شرکت کنندگان هر یک از گروه ­های این مطالعه­ ی پس ­رویدادی، ۱۴ نفر (گروه مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، بدون علایم اختلال استرس پس از سانحه، افسردگی اساسی و کنترل) بود که به شیوه­ ی نمونه­ گیری دردسترس انتخاب شده بودند. آزمودنی ها با استفاده از مصاحبه­ ی نیمه­ ساختاریافته برای اختلال استرس پس از سانحه و افسردگی اساسی و آزمون ظرفیت حافظه­ ی کاری دیداری هیجانی، مقیاس تجدیدنظر شده­ ی تاثیر رویدادها وپرسش­نامه­ ی افسردگی بک ارزیابی و داده ها با روش های تحلیل واریانس یک­طرفه و آزمون تعقیبی تحلیل شدند. یافته­ ها: در مطالعه­ ی حاضر بین ظرفیت حافظه­ ی کاری دیداری مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه، بدون اختلال استرس پس از سانحه و کنترل، تفاوت معنادار به دست آمد. تفاوت ظرفیت حافظه­ ی کاری دیداری گروه های مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، بدون اختلال استرس پس از سانحه و افسردگی اساسی با استفاده از تصاویر مرتبط با تروما معنادار بود. تفاوت گروه مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه و گروه کنترل در اندازه­ی کوشش دو تصویر نیز معنادار شد. نتیجه­ گیری: یکی از عوامل موثر بر بروز نشانه­ های مرتبط با تجربه­ی مجدد در مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه، ظرفیت پایین حافظه­ ی کاری دیداری آنهاست. همچنین ضعف کلی کنترل شناختی دو گروه مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه و افسردگی اساسی می­تواند به عنوان عامل پیش­ مرضی در هر دو گروه در نظر گرفته شود.

Keywords:

Emotional-visual working memory capacity , Cognitive control , Ptsd , ظرفیت حافظه ی کاری دیداری هیجانی , کنترل شناختی , اختلال استرس پس از سانحه