نام اندامهای حوزه سر در ضرب المثل ها و حکم فارسی و انگلیسی: تحلیل شناختی پیکره-بنیاد فرهنگی

هدف: نام اندامها بخشی از تن هستند که از محورهای شناخت انسان محسوب میگردد. پژوهش حاضر بررسی کیفی  کمی نام اندام ها در زبان های فارسی و انگلیسی است. این پژوهش از یک سو به توصیف و تحلیل آماری شیوه کاربرد نام اندام ها در این دو زبان می پردازد و از سوی دیگر تحلیل شناختی آنها را در بستر تفاوتهای فرهنگی می کاود. روش: این پژوهش پیکره  بنیاد بوده و ماهیت روش، توصیف آماری وتحلیل شناختی است. پیکره های مورد بررسی در این پژوهش فرهنگ سخن، امثال و حکم دهخدا، فرهنگ اصطلاحات انگلیسی آکسفورد و فرهنگ ضر بالمثل های انگلیسی آکسفورد می باشد. نام اندام ها نیز محدود به حوزه سر می باشند. ابزار توصیف کمی نیز مجذور خی میباشد و ابزار تحلیل کیفی مجموعه مفاهیم استعاره  محور زبان شناسی شناختی است. یافته ها: نتایج نشان می دهد که نام اندام های مورد بررسی در هر دو زبان در اصطلاحات و ضر بالمثل ها، بنیاد گسترش معنایی در مفهوم سازی حوزه مقصد است و تفاوت های اصلی در دو حوزه بسط معنائی و ابزار زبانی به کار گرفته شده در این دو زبان است. همچنین مشخص شد فعل به عنوان فعال ترین عنصر در مفهوم سازی حوز ههای مقصد در همراهی با نام اندام ها مشارکت دارد. نتیجه گیری: اگر چه شناخت اندام  محور مجموعه ای از امکانات همگانی زبانی را می سازد، لیکن نوع استعاره سازی و ابزار تجلی زبانی آن از زبانی به زبان دیگر متفاوت است.

Keywords:

Metaphor , Conceptual Metaphor , Cognitive Linguistics , Body Parts , Proverbs , استعاره / مجاز مفهومی , زبانشناسی شناختی , نام اندام , اصطلاح , ضرب المثل