بررسی تاثیر آموزش زبان دوم (انگلیسی) بر میزان عزت نفس و الگوی انواع لکنت در زبان اول (فارسی) و زبان دوم (انگلیسی)

هدف: بررسی تاثیرآموزش زبان انگلیسی در طی روند آموزش بر میزان عزت نفس و الگوی انواع لکنت در زبان های اول و دوم. روش: جامعه آماری این پژوهش را همه افراد ۱۲ تا ۲۳ ساله مبتلا به لکنت مراجعه کننده به مراکز گفتار درمانی شهر اصفهان تشکیل می دادند. نمونه این مطالعه ۱۵ نفر بود که به روش تصادفی ساده انتخاب شده بودند. آزمودنی ها پیش و پس از آزمایش از نظر میزان عزت نفس و همچنین بعد از آزمایش از نظر الگوی لکنت سنجیده شدند. الگوی انواع لکنت با استفاده از آزمون SS۱۳ هاول و همکاران و میزان عزت نفس با آزمون کوپر اسمیت اندازه گیری شد. یافته ها: پس از آموزش زبان دوم، مقایسه الگوی لکنت نشان داد که بین میزان لکنت غیرتاخیری و لکنت تاخیری در زبان اول تفاوت معناداری وجود دارد، در حالی که این تفاوت در زبان دوم معنادار نیست. همچنین آموزش زبان دوم در افزایش عزت نفس تاثیر معناداری داشته است. نتیجه گیری: پس از آموزش زبان دوم، الگوی لکنت زبان غالب تغییری نکرده و مانند سایر همسالان لکنتی است، در صورتی که الگوی لکنت زبان دوم این افراد بیشتر شبیه کودکان است. عزت نفس آنها نیز در طی دوران آموزش رو به افزایش بوده است.

Keywords:

Stalling Stuttering , Non-Stalling Stuttering , Self-Esteem , Bilingual , Monolingual , English Language , Persian Language , لکنت تاخیری , لکنت غیرتاخیری , عزت نفس , دوزبانه , یک زبانه , زبان فارسی , زبان انگلیسی