درک زمان و نوروپسیکولوژی آن

احساس ذهنی یا روانی زمان، تجربه ای درونی از چگونگی گذر زمان از هنگام وقوع یک رویداد می باشد. توانایی تخمین زمان عینی یا فیزیکی، یک عملکرد پایدار است که فقط با وجود اختلالات روانپزشکی، آسیب های مغزی یا چالش های دارویی / سمی تغییر می کند. تخمین ذهنی زمان محتاج این است که فرد برای اندازه گیری زمان واقعی از ساعت درونی خود (بدون کمک ساعت بیرونی) استفاده کند. به علت سختی محدود کردن «ساعت درونی» به مغز، نظم دادن به زمان سنجی و درک زمان برای تعریف هویت مستقل خود و جدا کردن خود از مطالعه سایر فرآیندهای شناختی (مثل توجه و حافظه) نیازمند تلاش فراوان است. به نظر می رسد که وقفه های زمانی در حد ثانیه و دقیقه ممکن است به فرآیندهای شناختی دیگر مربوط و فاقد معرفه های اختصاصی یا سوبستراهای عصبی خاص خود باشد.