حسین کاویانی - گروه روانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران

از زمانی که روان شناسی با عنوان پسیکولوژی (یاعلم روح) راه خود را از علم النفس جدا کرد، قریب ۷۰ سال می گذرد. اگر رشد این موجود طبیعی بود، بایستی حالا درختی تنومند و پربار می بود که نیست. بخشی از این سرنوست به شرایط زمانه باز می گردد و بخشی از آن به خصلت های شخصیتی روان شناسان و اشکال در شیوه ارتباط آنها با یکدیگر مربوط می شود. این مقاله تلاش می کند تا با بررسی روان شناختی جامعه روان شناسی ایران، در طول ۷۰ سال اخیر، تصویر روشنی از موانع رشد طبیعی روان شناسی ارایه دهد. بی شک نسل جدید روان شناسان برای اجتناب از تکرار اشتباه اسلاف خویش، نیاز به بازنگری راه پیموده شده دارد.