تاثیر القای عاطفه مثبت بر میزان عاطفه مثبت و کارکردهای شناختی: آزمون نظریه عصب-روانشناختی دوپامین

هدف: این پژوهش، براساس مباحث و نظریه های مربوط به رابطه بین شناخت و عاطفه و نیز اهمیت جنبش روانشناختی مثبت نگر در قرن حاضر، به بررسی اثر بخشی یکی از روش های القای عاطفه مثبت بر میزان عاطفه مثبت و کارکردهای شناختی با حساسیت بالا و پایین به دوپامین پرداخته است. روش: در این مطالعه آزمایشی کنترل شده، آزمودنی های پژوهش شامل یک نمونه ۳۰ نفری از دانشجویان روانشناسی دانشگاه فردوسی مشهد بودند که به صورت نمونه در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفری آزمایشی و کنترل قرار داده شدند. گروه آزمایش با روش هدیه دادن به صورت پیش بینی نشده، در معرض القای عاطفه مثبت قرار گرفت. بعد از آن، میزان عاطفه مثبت و کارکردهای شناختی آنان سنجیده شد. تکلیف با حساسیت بالا به دوپامین، شامل آزمون استروپ و تکلیف شباهت ها بود و تکالیف غیر حساس، از تکلیف حافظه تداعی و دیداری تشکیل می شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان دادند که القای عاطفه مثبت، به افزایش معنی دار عاطفه مثبت و نیز تسهیل بیشتر عملکرد کارکردهای شناختی با حساسیت بالا به دوپامین به جز آزمون استروپ I (توجه اتوماتیک) نسبت به کارکردهای با حساسیت پایین منجر می شود. نتیجه گیری: بخش عمده ای از یافته های پژوهش حاضر، از نظریه عصب روانشناختی دوپامین در توجیه اثرات عاطفه مثبت بر کارکردهای شناختی حمایت می کند. به علاوه یافته های این پژوهش درباره سبک تعامل شناختی و عاطفی و نیز نقش عاطفه مثبت در بهبود تفکر و حل مساله روابط اجتماعی، تلویحات نظری و کاربردی ارائه می کند. مقایسه اثربخشی روش های گوناگون القای عاطفه و سنجش تاثیر آن بر طیف وسیعتر کارکردهای شناختی در جمعیت های مختلف و لحاظ آن در پژوهش های بعدی، نظریه های مربوط به تاثیر عاطفه بر شناخت را تقویت می کند.