محمدرضا زرین دست - گروه فارماکولوژی، دانشکده پزشکی و مرکزملی مطالعات اعتیاد، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.
لیلا پارسایی - گروه زیست شناسی، دانشکده علوم، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
شمس الدین احمدی - گروه زیست شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه کردستان، کردستان، ایران.

هدف: در این مطالعه تاثیر حساسیت زایی هیستامین بر یادگیری وابسته به وضعیت لیتیوم مورد بررسی قرار گرفت. روش: برای ارزیابی حافظه موش های بالغ نر نژاد (NMRI)، از روش اجتنابی غیرفعال پایین آمدن از سکو استفاده شد. یافته ها: تزریق داخل صفاقی لیتیوم (۱۰ mg/kg) پس از آموزش، باعث تخریب حافظه در روز آزمون شد و تزریق لیتیوم قبل از آزمون، از تخریب حافظه جلوگیری کرد (۰/۰۰۱>p). با تزریق ۲۰ میکروگرم هیستامین در سه روز متوالی به هر موش و به دنبال آن پنج روز قطع دارو حساسیت زایی ایجاد شد. برگشت حافظه تخریب شده به وسیله لیتیوم، در موش های حساس شده با هیستامین بهتر از موش های حساس نشده صورت گرفت (۰/۰۱>p). از طرف دیگر تزریق مکرر (سه روز تزریق، پنج روز قطع) پیریلامین، آنتاگونیست گیرنده (H۱) (۴۰ میکروگرم در هر موش) و رانیتیدین، آنتاگونیست گیرنده۲(۶/۲۵ و ۱۲/۵ میکروگرم در هر موش) از بازگشت حافظه تخریب شده جلوگیری کرد. نتیجه گیری: حساسیت زایی با هیستامین بر حافظه تخریب شده به وسیله لیتیوم اثر می گذارد. بنابراین به نظر می رسد که اثر یون لیتیوم بر حافظه در روش اجتنابی غیرفعال توسط مسیرهای سیگنالی گیرنده هیستامین میانجی گری می شود.

Lithium, Histamine Receptors, Sensitization, Pyrilamine, Ranitidine, لیتیوم, گیرنده هیستامین, حساسیت زایی, پیریلامین, رانیتیدین