سامان توکلی - Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran.
حسین کاویانی - گروه روانپزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.
ونداد شریفی - گروه روانپزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.
مجید صادقی - گروه روانپزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.
اکبر فتوحی - گروه اپیدمیولوژی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.

هدف: در این مطالعه، رابطه بین اجزای شناختی، هیجانی و رفتاری انگ­زنی به بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا، بررسی و از این طریق اعتبار دو مدل اسنادی و ارزیابی خطر در این نمونه بررسی شد. روش: این مطالعه از نوع مقطعی­ تحلیلی بود و روی ۳۲۴ نفر از کارآموزان و کارورزان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی­ درمانی تهران انجام شد. برای گردآوری داده ها از پرسش نامه های سطح آشنایی با بیماری روانی و اسناد– ۲۷ استفاده شد. یافته ها: داشتن اطلاعات در مورد کنترل­پذیری بیماری و خطرناک بودن بیمار بر اجزای هیجانی انگ بیماری روانی تاثیر داشت. یافته­ها نشان داد که داشتن اطلاعات درباره خطرناک بودن، بدون واسطه باور به مسوولیت شخصی، و به طور مرتبط با اجزای هیجانی انگ بیماری روانی رابطه دارد. با افزایش میزان آشنایی با بیماری روانی تمایل آزمودنی­ها به رفتارهای وادارسازی کاهش می یافت؛ و آزمودنی­ هایی که به آنان اطلاعاتی مبنی بر خطرناک بودن بیمار داده شده بود، تمایل بیشتری برای وادارسازی بیماران نشان می­دادند. آشنایی بیشتر با بیماری روانی با تمایل کمتر به جداسازی بیماران و داشتن اطلاعات مبنی بر خطرناک بودن بیمار با تمایل بیشتر به جداسازی بیماران همراه بود. خطرناک بودن بیمار و مسوولیت شخصی، با واسطه اجزای هیجانی بر وادارسازی بیماران تاثیر می گذاشت. اجزای هیجانی در تاثیر خطرناک بودن، و مسوولیت شخصی، در رفتار انگ زنی نقش واسطه­ای دارد و در برخی موارد مستقلا عمل می­کند. نتیجه ­گیری: هر دو مدل اسنادی و ارزیابی خطر در شکل­گیری بخشی از انگ بیماری روانی نقش دارند؛ و به­ویژه به نظر می­رسد که مدل ارزیابی خطر در نشان دادن واکنش­های هیجانی و رفتارهای تبعیض آمیز به بیماران روانی موثر باشد.  

Stigma, Mental Illness, Cognition, Emotion, انگ, بیماری روانی, شناخت, هیجان