سیدجواد طاهایی

آزادی که در ادبیات سیاسی اغلب به صورت آمیزه ی مبهمی از دو مفهوم لاتین (Freedom) و (liberty) به کار می رود، از زمره ی مفاهیم اسطوره ای دنیای ماست. کلیتی جذاب و پرشکوه، اولین معنایی است که از این واژه به ذهن متبادر می شود. اما تمام تفاوت ها و اختلاف نظرها از همین کلیت شکوهمند آغاز شده است. در این مقاله با طرح سه روایت اصلی از آزادی در فلسفه سیاسی کلاسیک، در واقع سه هدف را دنبال می کنیم. اول، بیان اینکه نظریه ی آزادی لیبرالی به عنوان تعریفی اصالتا فردگرایانه و اتمیستی، توهمی مندرج در فلسفه سیاسی جدید می باشد که مایل است «خودی ما قبل سیاسی» یا موجودی طبیعی و ماقبل فرهنگی را محور داوری ها و اندیشه گری های خود قرار دهد. به عبارت دیگر، نظریه ی آزادی لیبرالی به آزادی طبیعی برای انسان معتقد است و به دولت با سوء ظن و به تاریخ و دستاوردهای حیات ملی فرد با بی اعتنایی می نگرد و در یک کلام بر ضرورت نگرش غیرتاریخی به مقوله ی آزادی فرد اصرار دارد.

آزادی, اسطورگی