رسانه های گروهی و امنیت ملی

تاریخ جامعه ای را نشان ندارد که دیرزمانی، فارغ از دغدغه ها و معضلات امنیتی روزگار خود را سپری کرده باشد. در کنکاش تاریخی، مفهوم امنیت را دارای قدمتی کهن تر از مفهوم «اجتماع» و «جامعه» می یابیم. آدمی آن گاه که بر شکل و هویت اجتماعی خود نیز در نیامده بود به امنیت به چشم همراهی دیرآشنا می نگریست. تعریف و تثبیت حریم امنیتی هر جامعه ای نخست نیازمند تعریفی از «خودی» و «دیگری» و ترسیم مرزهای هویتی بین این دو است. ; نخستین مباحث فلسفی - سیاسی در عرصه مقولات امنیتی را شاید بتوان در آرای فلاسفه ای همچون ارسطو و افلاطون یافت. هر دو این اندیشمندان بر ایجاد و حفظ امنیت به مثابه یکی از اهداف و وظایف حکومت، اصرار ورزیده اند. در دنیای امروز که عصر مشارکت است مفهوم و تعریف سخت افزاری امنیت ملی جای خود را به تعبیری نرم افزاری داده است. ; استانلی هافمن امنیت ملی را حمایت هر ملت از صیانت و دور نگهداشتن جامعه از حمله فیزیکی و جریان های ویران کننده بیرونی، تعریف می کند (کابن ، ۱۹۸۷ :۲۶) ولی با تغییر تاکتیک و رویکرد امپریالسم و استعمار از شیوه های کهن مبتنی بر حمله فیزیکی و نظامی به شیوه های سلطه اقتصادی و فرهنگی، امروزه آن چه امنیت کشورهای جهان سوم را از جانب قدرت های بزرگ تهدید می کند تنها حمله فیزیکی نیست بلکه بیش از آن هجوم فرهنگی است. این همان تعبیر نرم افزاری از خطر و لزوم دفاع از آن است.; ; در دنیای امروز همچنان که هجوم دشمنان صرفا نظامی نیست، مقابله با دشمن یا دشمنان و یا رقیبان نیز صرفا دفاعی نظامی نیست، بلکه دفاعی فرهنگی، هویتی و توسعه ای خواهد بود. به همین خاطر است که عده ای دیگر از نظریه پردازان قدرت و امنیت ملی (همچون رابرت مک نامارا ) بر این باورند که در جوامع در حال مدرن، امنیت سخت افزاری نیست – گرچه ممکن است آن را در بر بگیرد. امنیت نیروی نظامی نیست - گرچه ممکن است آن را شامل شود - امنیت توسعه ای است و بدون توسعه، امنیتی وجود ندارد. مک نامارا معتقد است امنیت در گرو فکر انسان و در سایه توسعه عملی است (همان) و به خوبی می دانیم توسعه مفهومی کیفی است که از طریق فرآیند فرهنگ سازی و ایجاد هویت فرهنگی تحقق می یابد. جامعه ای که گرفتار بحران هویت و به تبع آن بحران مشارکت است نمی تواند به توسعه دست یابد و طبعا از اقتدار ملی و امنیت بالائی برخوردار نخواهد بود. این همان نکته مهمی است که استراتژیست های قدرت های بزرگ به خوبی به آن پی برده اند و برآن دست نهاده اند: « تشدید و یا ایجاد بحران هویت در کشورهای جهان سوم به منظور سلطه فرهنگی بر آنها».