جواد سوری

نویسنده در این نوشتار ابتدا به تبیین و مقایسه پارادایم های غالب در روابط بین الملل یعنی رئالیسم، لیبرالیسم و مارکسیسم در مورد روند جهانی شدن پرداخته و سپس ناتوانی این پارادایم ها در تحلیل جهانی شدن و تغییر مفهوم سنتی از قضا و مکان و مرتبط به آن مفهوم دولت سرزمینی را از جمله دلایل در جستجوی قالب جدیدی برای بررسی جهانی شدن می داند تا این قالب جدید اولا بتواند پیچیدگی و تناقضات موجود در جهانی شدن را تبیین کند و ثانیا ابعاد و متغیرهای گوناگون آن را دربربگیرد. به اعتقاد نویسنده در حالتی که پارادایم های غالب در روابط بین الملل جوابگوی وضعیت جدید نیست و از طرف دیگر هنوز پاردایم جدیدی برای تبیین وضعیت شکل نگرفته است، بحران معنایی دراین حوزه به وجود آمده است که نظریه پردازی را دچار مشکل می سازد. بنابراین به نظر می رسد که بهترین گزینه تکامل رهیافت های قبلی و توجه به واقعیات و رخدادهای جهانی شدن به واسطه ی پارادایمی تحت عنوان «پارادایم جهانی شدن» باشد که در حوزه ی اقتصاد سیاسی بین الملل با در نظر گرفتن ابعاد سیاسی و اقتصادی روندهای بین المللی این امر را ممکن می سازد.

جهانی شدن, اقتصاد سیاسی بین الملل, پاردایم رئالیسم, لیبرالیسم و مارکسیسم